Hargez ejaze nadahad khande

خندهٔ غم انگیزتر از اشکم

پنهون کند شکستمو هر دم

هرگز اجازه ندهد خنده

تا تو ببینی‌ اشکم...

بفهمی دردم...

بگیری دستم !

هرگز اجازه ندهد خنده

بفهمی که از جام غمم مستم

که از ریشه تبر خوردم

که از ایستادگی خستم

هرگز اجازه ندهد خنده

ببینی‌ که بعد تو شکستم !

هرگز نمی‌فهمی مگر که

ترانه رها گردد ز دستم !

سر میدهم خنده هی‌ بیشتر و بیشتر

میسازم از خنده‌های تلخ یک خنجر

تا انتقام گیرم از روزای سردم

میدوزم یک پرده از جنس لبخندی

بر خیسی گونم، آن را می‌‌آویزم

غنچه ی لب‌ها‌یم... خارش باشد خنده

تا که بریزد خون از دستان گریه